Dhr Raaff
Sneeuwballengevecht met vrouwen en een kat die Popika heet
De heer de Raaff, 83 jaar oud, bezocht een jaar geleden een ontmoetingsbijeenkomst van Diemen voor Elkaar. Bij die gelegenheid deed hij een aanbod behulpzaam te zijn bij videobewerking. Hij heeft een goede ervaring met iemand die hij daarna hielp bij het overzetten van VHS banden naar een usb stick. Beetje monteren en een muziekje er onder, hij deed het graag en goed.
Geen wonder want de heer de Raaff heeft een vakopleiding fotografie gevolgd en in zijn diensttijd nog een aanvullende opleiding gevechtsfotografie. Het laatste stelde niet veel voor: "Als dienstplichtigen kozen wij natuurlijk voor vrouwen met wie we een sneeuwballengevecht hielden dat op foto's een beetje op een gevecht leek."
In 2013 exposeerde hij met een twintigtal foto's uit de jaren vijftig die hij toen in het net opgeleverde Slotermeer gemaakt had. Het was voor de mensen een feest van herkenning, meer dan dat hij het vakfoto's vond. De heer de Raaff is een bescheiden man die merkte dat hij nooit een echte vakfotograaf zou worden.
Zijn vrouw en hij zijn sinds twee jaar in Diemen woonachtig nadat ze lange tijd net over de grens in België gewoond hebben. Daar gaf hij ook als vrijwilliger een cursus filosofie aan ouderen. De ene week praktische filosofie, de andere week klassieke filosofie. Zelf is hij een groot bewonderaar van De Amsterdamse filosoof Spinoza.
Zijn ervaring met Diemen voor Elkaar vindt hij positief. Zijn aanbod van hulp bij videobewerking wil hij handhaven. Op de vraag of hij zelf een vraag heeft, geeft hij aan dat hij het moeilijk vindt zelf te omschrijven wat hij leuk vindt. "Maatje zijn lijkt mij wel wat. Met iemand die geïnteresseerd is in fotografie of filosofie. Eigenlijk met alles behalve sport en voetbal want daar heb ik niets mee."
Tot slot begint de heer de Raaff te glunderen als hij een herinnering ophaalt aan een project in Amsterdam Oost waarbij moslimkinderen ouderen moesten interviewen die de oorlog hadden meegemaakt. Op de vraag of hij toen ook een kat gehad had, antwoordde hij bevestigend en dat die Popika heette. Rare naam vonden de kinderen. Hij vertelde dat het de afkorting was van Poepen, Pissen en Kakken en het succes was verzekerd.
Christie
Christie Wie is toch die Christie van het meldpunt van de Buurthulpdienst? Als u de Buurthulpdienst van [site_title] belt zal het u opgevallen zijn dat u elke dag vriendelijk te woord gestaan wordt. U bent dan verbonden met een vrijwillige medewerker die één keer per week op het meldpunt haar of zijn best doet u goed te helpen. Sinds januari 2018 is Christie zo'n medewerker. Wat voor iemand is een meldpuntvrijwilliger, wat beweegt haar en hoe bevalt het haar? Zij wil daar graag op ingaan. "Sinds begin dit jaar ben ik met pensioen gegaan na een leven van werken in de verpleging. Geen eenvoudig werk, want ik werkte voorheen in een hospice, een verpleegvorm voor mensen voor wie het laatste stadium van het leven is ingezet. Zelf heb ik dit niet als zwaar ervaren, want het gaf veel voldoening. Ik heb dan ook besloten als vrijwilliger bij Markant, centrum voor mantelzorgers door te gaan met dit dankbare werk, maar dan voor mensen die thuis willen sterven." "Daarnaast gaf ik me begin 2018 op voor één vaste ochtend per week meldpuntwerk bij de Buurthulpdienst. De eerste twee maanden werd ik daarvoor goed begeleid en ook dat werk spreekt me aan. Elke ochtend komen de telefoontjes van vooral 75+ers die een vrijwilliger nodig hebben voor een klusje of wat werk in de tuin, die zich opgeven voor een uitstapje of die gewoon graag even een luisterend oor nodig hebben voor kleine en grote problemen. Ik vind dat leuk werk in een prettige omgeving, want tegelijkertijd komen de vrijwilligers langs voor de afhandeling van hun klusjes. Het is dan een drukke boel en een gezellige sfeer, maar de telefoontjes gaan altijd voor. De meldpuntmedewerkers moeten de vragen ook administratief verwerken en voor je het weet is de ochtend voorbij. Het omgaan met de abonnees en de vrijwilligers vind ik heel bevredigend en ik ga daar zeker mee door. Op dit moment komen we één meldpuntvrijwilliger tekort en ik kan iedereen, die zich tot het voorgaande aangesproken voelt, aanraden zich hiervoor op te geven. Je moet dan wel interesse hebben in mensen, dat is het belangrijkste. Je moet ook met de computer kunnen werken, maar daar word je goed voor ingewerkt. Het is beslist niet zwaar." Als je zo met Christie praat, weet je gewoon dat zij beslist niet in het beruchte zwarte gat valt na haar professionele leven. Ze kan nu met haar man heerlijk genieten van veel vrije tijd en daarnaast geeft zij het leven maatschappelijk zin door haar vrijwilligerswerk. Het kan niet anders of u voelt zich als abonnee van de Buurthulpdienst goed door haar geholpen en wellicht kunt u iemand in uw omgeving tippen ook meldpuntmedewerker te worden. Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal