studentenhuis vs. dorp
Begin vorig jaar verhuisde ik van mijn studentenhuis met 11 man naar een piepklein dorpje in de buurt. Het was een super grote beslissing voor mij en mijn vriend om te gaan kopen, maar we kochten een mooi huis wat vergeleken met de prijzen in de stad zo veel meerwaarde had.
De eerste maanden dat we daar woonde was ik nog druk bezig met het schrijven van mijn masterscriptie, maar toen ik in oktober klaar was, merkte ik dat ik me vaak alleen voelde. Mijn vriend is namelijk zeeman en is dus heel vaak weg. Vaak is hij 3 weken op zee en 3 weken thuis. Ik kende nog niemand in het dorp, mijn familie woont in Leiden, schoonfamilie in Zeeland en mijn vriendinnen waren na mijn studententijd door heel Nederland uitgevlogen.
Ik voelde me wel alleen maar voelde me niet hulpbehoevend. Ik dacht : 'er zijn mensen die écht hulp nodig hebben' of 'ik ben gezond dus ik kan helpen'. Ik vond dat ik mezelf niet als slachtoffer kon zien dus meldde ik me aan voor vrijwilligerswerk in de buurt. Ik ging aan de slag bij de Zonnebloem zodat ik voor mezelf in ieder geval af en toe een uitje had. Ik hielp eenzame ouderen, leerde het dorp kennen, ging op huisbezoeken en hielp met activiteiten. Dat ging heel goed. Ik leerde gelijk twee super leuke dametjes kennen waar ik leuk mee kan kletsen en regelmatig dingen mee onderneem. Sommige ouderen en mede-vrijwilligers wonen al 50 jaar in het dorp, zijn hier geboren en getogen en kunnen me veel vertellen over het dorp, dat is ook altijd heel leuk!
In januari kreeg ik een baan en werd mijn leven weer wat voller. Ik hielp in mijn vrije tijd bij de Zonnebloem en was 40 uur per week lekker bezig met mijn nieuwe baan. Maar toen kwam de coronacrisis natuurlijk al snel om de hoek kijken. Ik moest opeens thuiswerken, alle activiteiten met de ouderen van de Zonnebloem gingen niet meer door, mijn vriend kon wel gewoon werken dus was veel weg, en daar zat ik weer: alleen thuis.
Toen ben ik kletsmaatje geworden van een Syrisch meisje van mijn leeftijd. Ik heb zelf culturele antropologie gestudeerd en dacht: 'waarom ook niet?'. Ik vind het echt heel mooi om andere culturen en leefwijzen te leren kennen en meer te horen over wat zij heeft meegemaakt. Ze is op het moment bezig met haar procedure om een verblijfsvergunning te krijgen en daar help ik haar mee. Af en toe oefenen we de taal, soms hebben we het over hoe ze gevlucht is en hoe dat voor haar was, een andere keer stuur ik haar kapsalon en hutspot gerechten door via de app. Ook vind je altijd wel iets om over te praten. Zo gaat zij volgend jaar trouwen, en ik ook. Dus dan hebben we het over onze jurken of ringen.
We hebben het over onze trouwjurken en ringen
Ik woon nu anderhalf jaar in mijn nieuwe huisje en het gaat nog steeds langzaam om nieuwe mensen te leren kennen. We hebben wel een buurthuis in het dorp maar dat heeft nogal een imagoprobleempje. Het dient deels als dagopvang voor ouderen en jongeren zijn er dan ook niet te vinden.
Met mijn vriendinnen hebben we het er eigenlijk niet over dit soort dingen. Waarom weet ik eigenlijk niet. Iedereen gaat gewoon zijn eigen gangetje. Ik vind het dan toch een beetje spannend om het erover te hebben en denk vaak wat andere mensen wel niet van me moeten denken? Maar ik zou iedereen aanraden om vrijwilligerswerk te doen en die drempel van "spannend" toch te nemen. Ik ben nog nooit slecht ontvangen en ook al zijn alle vrijwilligers 60+, ze zijn vast en zeker blij met de extra hulp. Zo kom ik nu af en toe mensen tegen in de supermarkt die ik ken en hadden we laatst een buurt-bbq. Hopelijk leer ik binnenkort nog meer mensen kennen uit de buurt.
Els overwint eenzaamheid
Els overwint eenzaamheid Els, een sterke vrouw van 47 jaar, had een heftige week achter de rug. De maatschappelijk werkster was op vakantie en ze zat midden in een verhuizing. Toch vond ze het zó belangrijk dat ze tijd heeft vrijgemaakt om haar verhaal met ons te delen. Ze vertelt over hoe zij het aangepakt heeft om zich niet meer eenzaam te voelen en raadt iedereen aan hetzelfde te doen. Dit is haar verhaal: Ik had al een tijdje last van depressieve klachten. Maar in de zomer van 2017 begon dit te veranderen. Dit sloeg namelijk compleet om naar overdreven vrolijkheid en ik kon op dat moment de hele wereld aan. Ik kon alles, van wandelen, raften, racen, kanoën en nog veel meer. Mijn twee kinderen van 14 en 16 stonden ervan te kijken. Ik ging als een speer! En toen begonnen vanuit het niets de stemmingswisselingen. Het ene moment was ik erg depressief en het ander moment heel erg vrolijk. De psycholoog stuurde me door naar een bipolaire-poli, waar ik met veel pijn in mijn hart moest horen en accepteren dat ik bipolair was. Hierna heb ik een tijdje crisisdienst gehad waarop een opname van 2,5 maand volgde in een kliniek in de buurt. Hierna was ik een tijdje stabiel maar helaas toch nog een aantal keren in opname geweest. Ik kan nu met trots zeggen dat ik eindelijk stabiel ben. Het was een hele heftige tijd en ben hierdoor ook mijn baan als docent Informatica op het VWO kwijtgeraakt. Ook ben ik ondertussen gescheiden, wonen mijn kinderen bij mijn ex en heb ik veel vrienden verloren. Door mijn bipolaire stoornis ben ik dus een groot deel van mijn netwerk kwijtgeraakt. Mijn ziekte heeft wel écht mijn ogen geopend. Het kan iedereen overkomen en een psychische ziekte is misschien nog wel hel lastigste om te overwinnen. Maar ik was vastbesloten dat ik dat wel ging doen. Ik draai ‘m om en ik ga vrijwilligerswerk gebruiken om mezelf uit mijn eenzaamheid te trekken Daarom ben ik de afgelopen maanden druk bezig geweest om alles weer op te bouwen. Ik heb een nieuw appartement gekocht waar ik volgende week intrek en ik ben op Diemenvoorelkaar.nl druk aan de slag gegaan om vrijwilligerswerk te zoeken waardoor ik weer onder de mensen kan komen. Ik zag twee opties: of ik ga zelf helpen of ik ga om hulp vragen. Ik wilde graag positief blijven en koos om mijn hulp aan te bieden. Ik dacht: ‘Zo kom ik uit mijn eenzaamheid. Ik draai ‘m om en ik ga vrijwilligerswerk gebruiken om mezelf uit mijn eenzaamheid te trekken.’ Ik begin nu al langzaam mijn draai te vinden. De afgelopen tijd ben ik actief als vrijwilliger in de ouderenzorg, ik bouw websites voor non-profit organisaties zoals een organisatie tegen kind huwelijken in Oeganda, ik geef ICT-les aan senioren en ik ben taalhulp voor nieuwe Nederlanders. Zo heb ik een zinvolle invulling van mijn tijd én leer ik nieuwe mensen kennen. Ik zou het iedereen aanraden! Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal